Πώς έμπλεξε με το νόμο ο φίλος μου ο Νικόλας, είναι άλλη ιστορία· όμως ένα φεγγάρι, έκανε και φυλακή. Όταν τον αμολύσανε, είχε στο δεξί του μπράτσο για ενθύμιο, χτυπημένο τατουάζ, ένα μαχαίρι κρητικό, πολύ άτεχνα φτιαγμένο. Μονόχρωμο, πρασινογάλανο, ξεθωριασμένο, ίσα που αχνοφαινότανε πάνω στο πληγιασμένο δέρμα του. Τις νύχτες…

(Χριστουγεννιάτικη Ιστορία σε τέσσερα επεισόδια των 121 λέξεων ακριβώς) - 1 - Η μάνα, φευγάτη από πάντα. Ο πατέρας, καλή ψυχούλα, κοιμόταν και ξυπνούσε μεθυσμένος ώσπου ένα χειμωνιάτικο, σκοτεινό πρωινό δεν ξαναξύπνησε· πάει καιρός από τότε. Οι νυχτερινοί δρόμοι της πόλης μ’ έκαναν σκληρόπετση· αντέχω· τώρα στα δεκαεφτά μου, πουλώ…

Κρεμασμένοι στα χείλη της Ακρόπολης, παρακολουθούσαμε τον αποκαμωμένο ήλιο που βιαζόταν να δροσιστεί, στον κόρφο της θαλάσσης. Τα μαγευτικά χρώματα της αμφιλύκης, αναμόχλευσαν μέσα μας πόθους αμοιβαίους, ασεβείς, ανομολόγητους. Με βλέμμα τρομαγμένο, έψαξε ένα γύρο να βεβαιωθεί ότι ήμασταν μονάχοι. Ύστερα, πρόθυμη παραδόθηκε. Πέσαμε ανάμεσα στις πυρακτωμένες, αρχαίες πέτρες, ικέτες…

Έβαψε τα χείλη της κι ύστερα με το κοκκινάδι της, έγραψε «Σ’ αγαπώ» πάνω στην κρυστάλλινη επιφάνειά του· έτσι, χωρίς λόγο. Δεν θα το είχε κάνει ποτέ, αν ήξερε ότι και οι καθρέφτες έχουν ψυχή. Η αυθόρμητη ομολογία της, όπως τουλάχιστον την εξέλαβε ο ίδιος, γέννησε μέσα του ένα πρωτόγνωρο…

Μάρτυρες κατηγορίας (ή υπεράσπισης), εισαγγελείς και δικαστές συνάμα, τρία σε ένα, κολλημένοι σαν μύδια πάνω στις οθόνες μας, σαπίζουμε στα ηλεκτρονικά δίκτυα μιας κοινωνίας παραδομένης στην αποβλάκωση. Αναζητώντας τις κλεμμένες ζωές μας, μετρούμε τις πληκτρολογημένες λέξεις, μπας και μας πάρει ο ύπνος… Βρωμούσανε απελπισία τα χνώτα μου. Δεν άντεχα ούτε…

Τελευταία, έχει πυκνώσει το φαινόμενο της πτώσης των απελπισμένων από τις ταράτσες των πολυκατοικιών. Περπατούμε στους δρόμους, έχοντας κατά νου μην τύχει και πέσει κανείς αυτόχειρας στα κεφάλια μας. Τα συνθλιμμένα κορμιά με τα παγωμένα βλέμματα, είναι διάσπαρτα στα πεζοδρόμια και την άσφαλτο, μέσα σε λίμνες αίματος. Η αυτοδιοικητική αρχή…

Από τις διάπλατα ανοιχτές μπαλκονόπορτες, τα μεθυστικά αρώματα του ανθόκηπου ανακατεύονταν με τις μουσικές νότες, πλημμυρίζοντας το επιβλητικό μέγαρο. Οι δυο τους, χόρευαν στους ρυθμούς ενός παθιασμένου τάνγκο, τυλιγμένοι στα χρυσογάλανα σύννεφα του φλογισμένου έρωτά τους. …

Είχε υποσχεθεί στον οδηγό ένα μικρό χρηματικό έπαθλο, εφόσον την πήγαινε εγκαίρως στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς, τέτοια περασμένη ώρα, οι δρόμοι ήταν άδειοι. Τα φανάρια ήταν ρυθμισμένα να ανοιγοκλείνουν ράθυμα το πορτοκαλί τους μάτι. Στην αγκαλιά της έσφιγγε μιαν ακριβή, δερμάτινη χειραποσκευή. …

Από που να είχαν έρθει; Άγνωστο. Χόρευαν από νωρίς χωρίς σταματημό, γύρω απ’ τα μαρμαρένια συμπλέγματα κάτω από τις θεόρατες, ανθισμένες λεμονιές. Τα ξυπόλυτα πόδια τους βούλιαζαν στη λασπωμένη γη. Βλέμματα ηλεκτρισμένα, χέρια δεμένα, κορμιά ιδρωμένα, κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει κι η θερμοκρασία όλο…