Άνθρωποι και Υπάνθρωποι…
Στρογγυλοκαθισμένος μπροστά στο πληκτρολόγιο μου, αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου, μα δεν μπορεί να βρει αναπαμό η ψυχή μου. Μέσα από τα φαρδιά, βουβά κύματα, βλέπω τη συμφορά που έρχεται. Πόνος, κατατρεγμός κι ορυμαγδός. Τόσα στόματα. Λεφτά υπάρχουν, μα χάνονται στις τσέπες των συμβούλων, των εργολάβων του πόνου και των πληρωμένων εθελοντών που μας κουνάνε το δάχτυλο, επειδή διαμαρτυρόμαστε για την ακρίδα.
Τι καταλαβαίνει ο άνθρωπος, αν δεν περπατήσει στη Μόρια, για να δει πώς ξοδεύεται αυτός ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων! Μόνο και μόνο για να έχουν την προτεσταντική τους συνείδηση καθαρή κάποιοι και να θησαυρίζουν αδικαιολόγητα κάποιοι άλλοι.
Κι από πίσω οι πατριδοκάπηλοι τυμβωρύχοι αλαλάζουν για την καθαρότητα μιας μπάσταρδης φυλής που ξεπουλιέται μπιρ-παρά, γεννοβολώντας μόνο ηλιθιότητα και σκατοψυχιά.
| #121λέξεις | #flash_non_fiction | #μικροπραγματικότητα |#μικρο_εφιάλτης| #Άσκηση_Γραφής | 121 Words
Περισσότερες ιστορίες 121 λέξεων ακριβώς από τον Αλέξανδρο Ρασκόλνικ
