Άσυλο
“Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος…”, γιατί αν δεν υπήρχε η τριαδική αγάπη Του, θα είχαμε μπλέξει άσχημα με τους Διαόλους της Μητρόπολης. Παρουσιαστήκαμε αντάμα στον Ηγούμενο και του ομολογήσαμε την αγάπη μας. Τίποτα δεν του κρύψαμε. Με αυστηρό ύφος μας όρκισε στην εγκράτεια κι αυτή ήτανε η πρώτη μας ψευδορκία. Μα ο Γέροντας ήξερε τι πάει να πει νεανικό σφρίγος και μας συγχωρούσε. Βέβαια, τηρούσαμε κι εμείς όλα τα προσχήματα. Πρώτοι στις αγγαρείες, νωρίτερα στις Αγρύπνιες να ρίξουμε ένα τελευταίο σκούπισμα στο καθολικό του Μοναστηριού· στα πάντα πρόθυμοι μπροστάρηδες.
Αλλά κάποια στιγμή τελειώνουν οι δουλειές κι οι υποχρεώσεις· τότε που η νύχτα απλώνει τα βελούδινα ριχτάρια της, εμείς ξεμοναχιαζόμαστε και τότε είναι που ανοίγουνε διάπλατα οι πύλες του Παραδείσου…
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
[Το αηδές θέαμα αζώστου, εγκυμονούσης ή θηλαζούσης γυναικός ώθησεν ημάς εις τα μοναστήρια, και ουχί Αγγέλων οπτασίαι ή όρεξις ξηρού άρτου, ως διηγούνται οι κρονόληροι αγιογράφοι (Εμμανουήλ Ροΐδης, Η Πάπισσα Ιωάννα, 1866)]
