Ίμερος
Αλησμόνητες μου μένουν οι ηδονές εκείνης της μαγευτικής νυχτιάς· βοηθά κι η χαίνουσα χαραματιά που, φεύγοντας, άφησε απάνω μου με την αιχμή της πένας της.
Το λυκαυγές έβαφε ήδη ρόδινες τις επάλξεις του ορίζοντα όταν με νωχελικές κινήσεις σηκώθηκε απ’ το κρεββάτι και μπήκε στο λουτρό, αφήνοντας πίσω της την πόρτα μισάνοιχτη. Ο ήχος του τρεχάμενου νερού με νανούριζε ευχάριστα· ο Μορφέας δεν άργησε.
Ξύπνησα μόνος, στο μούχρωμα του φθινοπωρινού δειλινού. Πάνω στο κομοδίνο, μόνο τρεις λέξεις γραμμένες μ’ όμορφα, στρογγυλά γράμματα, στην ανάποδη της κασετίνας των τσιγάρων μου: “Θα σου γυρίσω”· κι από κάτω το αχνάρι -βαθυκόκκινο κραγιόν- των γλυκοφιλημένων της χειλιών.
Δεν την έχω δει έκτοτε, μα ελπίζω· κάποτε θα ξανάρθει, δεν μπορεί! Αλλιώς, γιατί μ’ άφησε να ελπίζω;
#121λέξεις #121words #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Άσκηση_Γραφής #Raskolnick
