Αδικία!
Ειλικρινά, τα σιχαινόμουνα όσα του κάναμε, αλλά σιγά-σιγά είχα συνηθίσει. Ποτέ δεν το διασκέδασα πραγματικά, ασελγώντας πάνω του, αλλά στο πέρασμα του χρόνου ο πιτσιρικάς είχε συμβιβαστεί με τη μοίρα του και δε μυξόκλαιγε πια όποτε τον παίρναμε. Τον βιάζαμε κατ’ απαίτηση του αδελφού μου, του πατέρα του. Κάπου τον καταλάβαινα, αλλά τόση οργή, τόσο μίσος πια… Αρρώστια! Εντάξει, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι η προκομένη του, που τον κεράτωνε ασύστολα, το είχε σκαρώσει μ’ άλλονε, αλλά το παιδάκι τι έφταιγε; Τέλος πάντων, σε κανέναν μας δεν μοιάζει, είναι και μαυροτσούκαλο ενώ εμείς στην οικογένεια είμαστε όλοι ξανθομπούμπουρες. Σίγουρα μούλικο είναι, αλλά τα χαρτιά λένε άλλα. Μαζί μ’ όλα τα υπόλοιπα, θα μας φορτώσουνε, λέει τώρα ο δικηγόρος, και την αιμομιξία. Αδικία!
(Κάτι τόσο αρρωστημένο δεν θα μπορούσε να είναι εμπνευσμένο παρά μόνο από μια πραγματική ιστορία. Φριχτό ζώο ο άνθρωπος)
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
