Ακατανίκητη Έλξη
Σαββατόβραδο, και μια κομπανία της συμφοράς έπαιζε ελαφρολαϊκά. Αυτή συνόδευε βαριεστημένα, ταλαιπωρώντας ένα ντέφι. Κύριος οίδε γιατί με τράβηξε η μαραμένη ομορφιά της, μα όλη νύχτα δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της.
Περίμενα υπομονετικά ώσπου σχόλασε η ορχήστρα και τότε, ιδέα δεν έχω που βρήκα το κουράγιο, σηκώθηκα, την πλησίασα, και της πρότεινα να καθίσει στο τραπέζι μου για ένα ποτό.
“Θα μπορούσα να’ μαι μάνα σου”, μου πέταξε χωρίς περιστροφές σε τόνο επιτιμητικό, μ’ ένα βλέμμα μισό κοροϊδευτικό, μισό υποσχετικό.
Μα την αλήθεια! Αίφνης συνειδητοποίησα τι με μαγνήτιζε επάνω της. Πόσο πολύ έμοιαζε της λατρευτής μου μητέρας! Κοκκίνησα μέχρι τ’ αυτιά, ελπίζοντας ότι στο μισοσκόταδο του καταγώγιου, η αμηχανία μου περνούσε απαρατήρητη.
Η νύχτα εξελίχτηκε ονειρικά…
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
