Αλίμονο!
Οι πολυέλαιοι φώτιζαν άπλετα τις αίθουσες του δεσποτικού. Ακατανόμαστα ήταν τα όργια που γίνονταν εκεί μέσα, ώσπου ο Αίολος, απηυδησμένος με τους μιαρούς άρχοντες, απαίτησε την παραδειγματική τους τιμωρία, μα οι αποδέλοιποι Ολύμπιοι τον αγνόησαν.
Τότε, άνοιξε τους ασκούς του. Χίλιες νύχτες ούρλιαζαν οι Αέρηδες, μαστιγώνοντας αλύπητα την πλάση. Τα κεριά συνέχιζαν να καίνε· εργαλεία των δυνατών. Το λημέρι τους κρατούσε καλά.
Επέμενε ο θεός των Ανέμων, αδιάφορος στις παρακλήσεις θεών κι ανθρώπων.
Στο λυκαυγές της χιλιοστής πρώτης μέρας, τα εγγόνια του Ιπποτάδη έβαλαν τα δυνατά τους. Επιτέλους, η βαριά πύλη του αρχοντικού σωριάστηκε. Τα κεριά έσβησαν. Το δίκαιο σκοτάδι, φαινόταν να έχει νικήσει. Φευ! Άρχισε να διακρίνεται το λάμπος του φόβου στα μάτια των ασεβών. Γεννιόταν φως ξανά. Αναθάρρευαν οι θρασείς.
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |121 Words
