Ειμαρμένη
Οι ανατριχιαστική χλαπαταγή, μαινόταν. Ολούθε έλαμπαν τρομαχτικές, οι φλόγες του πολέμου. Η πόλη αλώθηκε· χάσαμε τα πάντα, ανθρώπους αγαπημένους, βιός…
Τρεις κοπελούδες πεντάρφανες πλέον, συντροφιά με δυο δούλες, πώς καταφέραμε και ξεγλιστρήσαμε μέσα απ’ τον ασφυκτικό κλοιό, ούτε κι οι ίδιες ξέραμε. Τραβώντας βορειοδυτικά, στο δρόμο κακοπάθαμε, πέσαμε πάνω σε απαίσιους ληστές. Μας γλεντήσανε φριχτά, αλλά δε μας χαλάσανε· αδιακόρευτες θα πιάναμε καλύτερες τιμές στα σκλαβοπάζαρα.
Γυναίκες του δρόμου κοινές, μιαρές θεραπαινίδες αθλίων θα ήμασταν, χωρίς τη θεϊκή παρέμβαση. Άδειασε τη φαρέτρα της πάνω στους αισχρούς δουλέμπορους, η Άρτεμις· κανείς τους δεν εγλύτωσε. Μας πήρε κοντά της· μας καλοπάντρεψε με κάτι ομορφάντρες, σπέρματα ισόθεων όλοι τους. Από εμάς τις πέντε γεννήθηκε η κοινότητά μας, εδώ στους απόκρημνους βράχους της όμορφης Μουνυχίας.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
