Εις μνήμην…
Τι δράμα κι αυτό! Σήμερα τόνε θάψαμε, πεντέξι γείτονες…
Ο Ανατόλι Γαβρίλοβιτς, ήταν αυτό που λέμε “ελαφρόμυαλος”. Δεν θα ήταν εφτά χρονών όταν, από μια αστεία σύμπτωση, ο πατέρας του βρέθηκε μ’ ένα βιολί στα χέρια, αντί για τα ρούβλια που του χρωστούσε κάποια μπάμπω.
Απόταν το έφερε στο σπίτι, ο μικρός δεν το ξανάφησε. Για δάσκαλο ούτε λόγος, φτωχοί άνθρωποι. Οι ήχοι του οργάνου στα χέρια του, ήταν ανυπόφοροί. Η μάνα του, τον έστελνε στο δρόμο να κάνει τη φασαρία του. Περνούσαν τα χρόνια, αυτός εκεί, το χαβά του. Καθημερινά, έπαιρνε τη φιδίσια ανηφοριά για το ερειπωμένο κάστρο, κι ολημερίς βασάνιζε τα πετεινά τ’ ουρανού με τις μουσικές του.
Ο χειμώνας μπήκε πολύ απότομα φέτος, τον βρήκανε εκεί απάνω, ξυλιασμένο.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
