Κάποια Ζητιάνα
Αξιολύπητο το γραΐδιο, καθότανε σε μια γωνιά με χέρι απλωμένο. Λίγοι ήξεραν την ιστορία της. Κοπελούδα όταν ήταν δροσερή, κατέβαινε στην αγορά χωρίς δεκάρα τσακιστή στην τσέπη. Δεν χρειαζότανε λεφτά· έφτανε και περίσσευε το γάργαρο γέλιο κι η νοστιμάδα της. Όλοι οι μαγαζάτορες, κρεμασμένοι από τα φλογερά της χείλη, ξετρελαμένοι από τα κάλλη της, μόνον γι’ αυτήν είχανε μάτια. Τρυγώντας τους πόθους των σερνικών, ζωή περνούσε τρυφηλή μέσα στην ανεμελιά, ώσπου οι πρώτες ρυτίδες φανήκανε στο πρόσωπό της. Μ’ όλο κι ελαφρύτερο το ζεμπίλι της γυρνούσε κάθε μέρα στο σπιτικό της, χωρίς να δίνει σημασία, ώσπου ο σπιτονοικοκύρης της, που ουδέποτε είχε απαιτήσει νοίκι, την πέταξε στο δρόμο. Προτού ξεκουμπιστεί, μανιασμένη έσπασε τον καθρέφτη που τόσα χρόνια δεν της έλεγε κουβέντα.
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |#Raskolnick | 121 Words
