Μήνις Θεών
Η Αγλαΐα έλαμπε, η Ευφροσύνη ήταν η χαρά της ψυχής προσωποποιημένη, η Θάλεια, η μικρότερη κι η πιο τσαχπίνα, έσπασε τη σιωπή: “Κορίτσια, τα σιχάθηκα τα ράσα!”
Οι άλλες σιώπησαν· μόνο ένα επιτιμητικό βλέμμα της έριξαν. Στράφηκαν ξανά στην ελαιογραφία που τόσα τους θύμιζε. Mυθικές εποχές, υπέροχες, όταν ανέμελες περιφέρονταν στους κήπους του θεϊκού πατέρα τους, μασουλίζοντας τα μήλα που τις φίλευε ο εκατοντακέφαλος Λάδωνας.
Η μικρή είχε ενδώσει πρώτη. Τι να έκαναν οι άλλες δυο, να κάθονταν να βλέπουν; Μ’ όλες του τις γλώσσες, ο ερωτύλος δράκοντας, τους είχε χαρίσει ηδυπαθείς στιγμές, αλησμόνητες!
“Μαργαρίτας τοις κυσίν!”, ανέκραξαν τότε οργισμένοι οι Θεοί, εξορίζοντάς τες στον σύγχρονό μας κόσμο. Έκτοτε, κουκουλωμένες μ’ ετούτα τα χοντροφτιαγμένα, γκρίζα υφάσματα που ζέχνουν μούχλα, βιοπορίζονται καλογερεύοντας.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick, 121 Words
