Μια Ευτυχισμένη Ψυχή
Συγγενείς δεν είχε. Ούτε φίλους. Τους είχε χάσει όλους στο μεγάλο πόλεμο. Είχε πεθάνει μόνη, στο δημοτικό γηροκομείο.
Τον πρώτο καιρό, το γαλήνιο συναίσθημα να κυκλοφορεί άφαντη ανάμεσα στους ζωντανούς, την ενθουσίαζε. Γρήγορα, όμως, άρχισε να μελαγχολεί. Όπως στη ζωή, έτσι και μετά θάνατο, κανείς δεν της έδινε σημασία. Σαν άδικη κατάρα περιδιάβαινε τους δρόμους της μεγαλούπολης κι όταν σουρούπωνε, τρύπωνε στα σπίτια των ανθρώπων αναζητώντας, μάταια, θαλπωρή.
Ήταν μια νύχτα κρύα και βροχερή όταν διάλεξε μια μισοερειπωμένη και σκοτεινή μονοκατοικία, στις παρυφές της πόλης.
Εκεί ζούσε μια νεαρή κοπέλα, μόνη και τυφλή. Την είδε να μπαίνει και με γλυκιά φωνή, την κάλεσε να καθίσει δίπλα της, να της κάνει παρέα. Από τότε ζουν μαζί.
Τώρα πια, είναι μια ευτυχισμένη ψυχή.
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |121 Words
