Μια Σταχτοπούτα
Ζούσαν σ’ ένα μικρό, ισόγειο διαμέρισμα. Μόνο τους εισόδημα η πενιχρή αναπηρική σύνταξη του ανεπρόκοπου, που όποτε ήτανε ξεμέθυστος, πράγμα σπάνιο, παρίστανε το σπουδαίο συγγραφέα.
Τις νύχτες, η μπόχα του οινοπνεύματος στην ανάσα του και τ’ άγρια ροχαλητά του, την κρατούσαν ξάγρυπνη ως αργά.
Αξημέρωτα σηκωνόταν, πάντα πρώτη, πάντα κουρασμένη απ’ τον μίζερο ύπνο της. Μπροστά στο παραθύρι της στενάχωρης κουζινούλας, έπινε όρθια το βραστάρι της παρακολουθώντας τους δημοτικούς εργάτες, τους χειμώνες να φτυαρίζουν χιόνι, τα καλοκαίρια να σκαλίζουν τα παρτέρια του πάρκου που απλωνόταν ανάμεσα στις προσόψεις των διάσπαρτων εργατικών πολυκατοικιών.
Έτσι έφευγε ο καιρός. Ήξερε πως δεν περνούσε απ’ τη φτωχογειτονιά τους ο δρόμος του πριγκιπόπουλου που, καβάλα στ’ άσπρο του φαρί, αναζητούσε την παντοτινή του αγάπη. Ήλπιζε, όμως…
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
