Ξένες
Έριξε λίγα πράγματα σε μια πάνινη τσάντα.
Νευρικές κινήσεις, σκοτεινιασμένο πρόσωπο, φρύδια σμιχτά, τα τραγανά χείλη της σφιγμένα. Κάτι τη βασάνιζε, ήτανε τόσο φανερό. “Ρώτα την”, είπα από μέσα μου. Δειλή όπως πάντα, προτίμησα, ξανά και ξανά, να μείνω σιωπηλή· μ’ ακόμα κι αν τη ρωτούσα, μήπως θ’ απαντούσε;
Ποτέ δε μου μιλά. Ω, Θεοί, πόσο φριχτά με υποτιμά. Μα δεν με πολυνοιάζει που είμαι μόνο ένα από τα πολλά σκεύη των ηδονών της. Ζηλεύω, ναι, αναμφίβολα, αλλά οι κολασμένες νύχτες που σποραδικά μου χαρίζει, με κάνουν να τη συγχωρώ.
“Φεύγω”, είπε κοφτά.
“Πότε πάλι;”, τόλμησα να ψελλίσω.
Ούτε που καταδέχτηκε να μου αποκριθεί. Έφυγε, κλείνοντας μαλακά πίσω της την εξώπορτα. Από το διπλανό διαμέρισμα ακούγονταν σπαρακτικές οι τρίλιες κάποιας Τραβιάτας…
#121λέξεις #121words #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Άσκηση_Γραφής #Raskolnick #photo_collage #collage #collageart #digitalart #photoshopart #collageartist
