Ομολογία
«Ξέρεις τι είναι η κατάρα του λευκού χαρτιού που περιμένει να το μουτζουρώσεις;», τη ρώτησα ναυαγισμένος στα γαλαζοπράσινα πελάγη των ματιών της.
«Ξέρω», απάντησε το αυθαδέστατο ουρί του Παραδείσου, αναχαράζοντας χιώτικη μαστίχα. Το στόμα της μοσχοβολούσε, κι ας έβγαιναν βουβαλοβάτραχοι από κει μέσα, όποτε το άνοιγε.
Ντρεπόμουν που κρεμόμουν από τα τραγανά σαν τα κεράσια χείλη της, κοκκίνιζε από αιδώ το αξύριστο πρόσωπό μου, στη σκέψη της ομολογημένης βεβαιότητας ότι το ευωδιαστό μουνί της, έσερνε το καραβοτσακισμένο μου σκαρί.
Ούτε ήξερα τι μου έβρισκε, χαρίζοντάς μου την έκπαγλη νεότητά της ούτε ρωτούσα. Μου έφτανε να είμαι γονατιστός, να της φιλώ τα πόδια.
Απτόητα μωρός και ορκισμένος δούλος της, ορνιθοσκάλιζα τα χειρόγραφά μου, υμνώντας την ομορφιά της· ένας ποιητής για τα κλάματα…
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |121 Words
Περισσότερες ιστορίες 121 λέξεων ακριβώς από τον Αλέξανδρο Ρασκόλνικ
