Ο ιερέας του πεζοδρομίου (“Bella Ciao”)
Μας έδινε κουράγιο ο Τζώνης, ο “Κόκκινος Παπάς”, όπως τον φωνάζαμε. Κάθε βράδυ, στο σχόλασμα της βάρδιας, μας περίμενε στην πύλη της φάμπρικας, σιγοτραγουδώντας εύθυμα, αντί για ευχέλαια και πατερημά, το “Γεια σου ομορφούλα”.
Μ’ εκείνον μπροστάρη, τσούρμο καταλήγαμε στο καπηλειό του Μαύρου Πέτρου. Παρέα με τις ξεπεσμένες πουτάνες, τις σερνικές νεράιδες των βρόμικων σοκακιών κι όλους τους άλλους της ενορίας μας τους κολασμένους, κοινωνούσαμε τον λόγο Του με μπύρες και τσίπουρα. Σαν νύχτωνε καλά, με γαληνεμένες ψυχές, γυρνούσαμε τρικλίζοντας στα χαμόσπιτά μας, ν’ αναπαύσουμε τα βασανισμένα μας κορμιά.
Όταν οι καλοθελητές σφύριξαν τα καθέκαστα στο Δεσπότη, εκείνος τον ξύρισε τον ποιμένα μας, αλλά καρφί δεν μας καιγόταν· εμείς, έτσι ή αλλιώς, την είχαμε φτιαγμένη σε γερές βάσεις την εκκλησία μας…
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |#Raskolnick | 121 Words
