Παράκρουση
Κατακαλόκαιρο, κουκουλωμένη κάτω από τις μάλλινες κουβέρτες, ίδρωνε, αλλά δεν είχε άλλο τρόπο για να αμυνθεί, απέναντι στο υπέρτατο κακό. Από το ανοιχτό παράθυρο με τις σιδερένιες μπάρες, άκουγε τα μαύρα πουλιά που μαζεύονταν, ρεκάζοντας διαβολεμένα. “Οι ψυχές των αδικοσκοτωμένων νεκρών του πολέμου”, επαναλάμβανε ψιθυριστά. Είχαν αργήσει, αλλά τελικά είχαν έρθει να την πάρουν. Την τρομοκρατούσε αυτή η βεβαιότητα. Ξαφνικά, τίναξε από πάνω της τα βαριά σκεπάσματα, ουρλιάζοντας. Οι κραυγές της, θα έλεγες, έκαναν συγχορδία με τα κρωξίματα. Άνοιξε απότομα η πόρτα. Τρεις λευκοντυμένοι άνδρες όρμησαν κατά πάνω της. Ο ένας τους, κρατούσε μια σύριγγα στο χέρι. Το φάρμακο τη γαλήνεψε. Την τελευταία στιγμή είχε γλυτώσει από τα νύχια του Χάρου, αναλογίστηκε ανατριχιάζοντας. Αλλά ο κίνδυνος παραμόνευε. Ήταν περισσότερο από σίγουρη.
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |#Raskolnick | 121 Words
