Πρωτοχρονιάτικη Προσευχή
Ζούμε μαζί από τόσο παλιά που θα ορκιζόμουν ότι είναι από πάντα. Δεν μπορώ να θυμηθώ τα πριν, σβησμένα τα ’χω απ’ το μαυροπίνακα της μνήμης μου με σφουγγάρι βουτηγμένο στους ιδρούς των αλησμόνητων ίμερών μας. Μ’ αφουγκράζομαι τρομοκρατημένη τα τωρινά, βλέπω τ’ απαίσια σημάδια και ξέρω με βεβαιότητα ότι έχω κάθε λόγο να φοβάμαι τα μελλούμενα. Το βλέπω στο βλέμμα της· τα χείλη της ετοιμάζονται να ψιθυρίσουν, ψύχραιμα, αναπόδραστα, το μεγάλο αντίο. Πώς ξεχάστηκαν όλοι οι όρκοι;
Άπραγη θρηνώ, ελπίζοντας παράλογα ότι με τρόπο μυστικιστικό κι ακατανόητο, κάτι θ’ αλλάξει από μόνο του. Προσεύχομαι, η ανόητη, σε θεούς που δεν πιστεύω, εκλιπαρώντας αυτή η τραγωδία, έτοιμη ν’ αρχινήσει μπροστά σε άδειες κερκίδες, με κάποιο τρόπο να ματαιωθεί· έστω, ν’ αναβληθεί…
#121λέξεις #121words #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Άσκηση_Γραφής #Raskolnick #photo_collage #collage #collageart #digitalart #photoshopart #collageartist
