Χωρισμός
“Δεν σ’ αγαπώ πια…” Ξερή, ασυγκίνητη ακούστηκε η φωνή του απ’ την άλλη άκρη του κόσμου. Μετά, τίποτα· μόνο σιωπή. Τι περίμενε; Να γονατίσω μυξοκλαίγοντας, να τον εκλιπαρήσω να σταματήσει ν’ αστειεύεται; Χωρίς να βγάλω άχνα, ακούμπησα μαλακά το ακουστικό στη θέση του.
Μόνο η ψυχούλα μου το ξέρει τι αντάρα λυσσομανά τώρα εντός μου. Τριβελίζουνε το νου μου όσα μας ένωναν μέχρι πριν λίγο. Όμορφες, άσκημες στιγμές· όλα τα μικροπράγματα που σφυρηλατούνε τις ανθρώπινες σχέσεις…
Ένα δεν θα του συγχωρήσω όσο θ’ αναπνέω: την ανανδρία του· που, δήθεν, έφυγε άρον-άρον να προλάβει ζωντανή την άρρωστη μανούλα του· μόνο και μόνο για να μου ξεφουρνίσει τα καθέκαστα, χωρίς να υποχρεωθεί να με κοιτάξει κατάματα. Στοιχηματίζω ότι η παλιόγρια, σφύζει από υγεία!
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
