14 Φεβρουαρίου
Της χάριζε κόκκινα τριαντάφυλλα ώσπου να γίνει δική του. Μετά, τίποτα· έτσι λειτουργεί ο βουλιμικός χρόνος, καταβροχθίζοντας τους ανθρώπινους πόθους. Κι αν οι ίμεροί τους ξεθυμάνανε, κάτι μισόκαιγε μέσα τους· γιατί έτσι τα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Αυτός, είχε ικανοποιήσει κάμποσα απ’ τα καπρίτσια της. Εκείνη, πάλι, τον είχε αρπάξει μισομεθυσμένο από το γιακά μπόλικες φορές, σέρνοντάς τον με το ζόρι στην ασφάλεια του σπιτικού τους· σωματοφύλακας σοβιετικού τύπου.
Κύλησε περισσότερος καιρός. Καταρρακτώδεις βροχές σβήσανε τα μονοπάτια τους· χωρίσανε, χαθήκανε. Ο χειμώνας έπεσε βαρύς, μα μέσα στη λαμπρή λευκότητα του χιονιού, τυχαία ξανανταμώσανε. Τώρα, πιο ήρεμοι, προσγειωμένοι σε μια γωνιά του κόσμου ξεχασμένη κι απ’ τον Θεό, αγαπιούνται χωρίς να νοιάζονται για την ώρα, το μήνα, την εποχή, την απόσταση…
| #121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |121 Words
Περισσότερες ιστορίες 121 λέξεων ακριβώς από τον Αλέξανδρο Ρασκόλνικ
