#ThisIsACoup
Πολιτικά μιλώντας, μικρή σημασία έχει ποιο από τα δύο ντοπαρισμένα ψωφάλογα, θα κόψει πρώτο το νήμα της κούρσας των ευρωεκλογών.
Υπηρέτες των ίδιων αφεντάδων του Βερολίνου είναι και οι δυο πρωταγωνιστές, τούτης της προεκλογικής φαρσοκωμωδίας.
Υπό αυτήν την έννοια, δεν προκαλεί καμιά εντύπωση το γεγονός ότι σε καμία από τις δύο αυτές πολιτικές μαριονέτες δεν περίσσεψαν δυο κουβέντες σχετικά με την, επίσημα διατυπωμένη πια, παραδοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι η Ελλάδα καταστράφηκε για να σωθούν, πριν δέκα χρόνια, οι άφρονες Γάλλοι, Ολλανδοί και Γερμανοί τραπεζίτες.
Στο τέλος αυτής της άθλιας παράστασης, να χαρεί κανείς περισσότερο, εφόσον χάσει την κούρσα ο μικρός τιμονιέρης Αλέξης, αυτός ο ποταπός ψεύτης, που υπόσχεται πενηντάρικα στους ιθαγενείς, ζητώντας για αντάλλαγμα την ψήφο τους; Να ευχαριστηθεί κανείς πιο πολύ, αν ο έτερος Καππαδόκης, μείνει πίσω; Δύσκολη η απόφαση, αφού και στους δύο αξίζει να περιφρονηθούν. Ασφαλώς, στην περίπτωση ήττας του δεύτερου, η κατάσταση θα είναι πιο διασκεδαστική. Ο αστείος Κούλης του Μητσοτάκουλα, στην περίπτωση της ήττας του, θα μας χάριζε γέλιο για άλλη μια, μάλλον τελευταία, φορά.
Περισσότερη χαρά, αναμφίβολα θα έδινε η εκ νέου παταγώδης διάψευση των δημο(σ)κόπων. Μακάρι, αντί για οσφυοκάμπτες και σφουγγοκωλάριους, αντί για τυχάρπαστους αστέρες της μιντιοκρατίας και της μετριοκρατίας, να δούμε στα βουλευτικά έδρανα ανθρώπους που θα μεταφέρουν στις Βρυξέλλες τη φωνή των πολλών. Τη φωνή της αλήθειας γι’ αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Τη φωνή που πριν τέσσερα καλοκαίρια, για μια στιγμή, τιτίβισε ολόκληρη η οικουμένη: «Αυτό είναι πραξικόπημα» (#ThisIsACoup)
