Άχθη Αρούρης
Αχώριστοι ήτανε οι τρεις τους. Ολημερίς πίνανε μπύρες αραχτοί στον παραλιακό καφενέ, τα παλιοτόμαρα· πιάσ’ τον ένα, χτύπα τον άλλο! Κατά που σουρούπωνε, τύφλα πια της μεθιάς, βγαίνανε παγανιά στα σοκάκια της πολίχνης μας. Εκείνες τις στιγμές, το οινόπνευμα είχε τον πρώτο λόγο. Όποτε συναντούσανε στο δρόμο τους καμιά ομορφούλα, χαλάγανε τον κόσμο με τα αισχρά πειράγματά τους. Πόσες φορές είχαμε φωνάξει τον αστυνόμο, δε λέγεται. Αλλά τι τα θες, είχανε μπάρμπα στην Κορώνη, οι τεμπελχανάδες.
“Υπάρχει και Θεός”, είπαμε όλοι μ’ ένα στόμα, σαν μάθαμε τα καθέκαστα. Ποιος ήτανε ο δράστης της τριπλού, στυγερού φονικού, κάμποσοι υποψιαζόμαστε, μα κανείς μας δεν θα πήγαινε να καταδώσει την κυρά-Φρόσω. Εξάλλου, θα μας παίρνανε για τρελούς· κόντευε πενταετία απόταν είχε αποδημήσει εις Κύριον…
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
