Ένας Γείτονας Σωστικός
Ήταν η πιο ζεστή μέρα του χρόνου, έλεγε και ξανάλεγε το ραδιόφωνο. Σκαρφαλωμένος σε μια σκαλωσιά, μ’ έναν τροχό στο χέρι, κάποιος εργάτης έκοβε παλιοσίδερα από το πληγωμένο κορμί ενός μισογκρεμισμένου αρχοντικού. Απηυδισμένοι, δίνοντας τόπο στην οργή, κάναμε υπομονή. Αν κλείναμε τις μπαλκονόπορτες, κινδυνεύαμε να πεθάνουμε από ασφυξία!
Σε κάποιο μπαλκόνι μιας απέναντι πολυκατοικίας, βγήκε ένα μισόγυμνο, διοπτροφόρο ανθρωπάκι· βάζοντας τα χέρια γύρω από το λιπαρό σωσίβιο της μέσης του, άρχισε να φωνάζει κάμποση ώρα, μ’ όλη του τη δύναμη: «Αδελφέ, ώρα κοινής ησυχίας είναι, σβήστο, το ρημάδι!». Ο άλλος τον αγνοούσε επιδεικτικά.
Είδε κι απόειδε ο καψερός, χάθηκε μέσα στο διαμέρισμα· μ’ αμέσως ξαναγύρισε μ’ ένα δίκαννο ίσαμε το μπόι του, στο χέρι. Μετά τους δυο απανωτούς πυροβολισμούς, όλοι αγαλιάσαμε…
[Καλοκαιρινοί φόνοι Περιοδικό Cartel (Συλλογικό)]
#121λέξεις #121words #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Άσκηση_Γραφής #Raskolnick #bonsaistoriesflashfiction #shortstory #shortstoriescollection
