Ένας Στίχος
Κάθε πρωί, εκτός Σαββάτου και Κυριακής, στήνεται στον καθρέφτη του μπάνιου, να ξυριστεί. Με φωνή βραχνή ακόμα από τον ύπνο, τραγουδάει παράφωνα ότι «κάλλιο του να καεί παρά να ξεθωριάσει»[*].
Ύστερα νίβεται, χτενίζεται, φοράει ένα καθαρό πουκάμισο, δένει επιδέξια τον λαιμοδέτη του, φοράει το κοστούμι και τα σκαρπίνια του. Παίρνει τον δερμάτινο χαρτοφύλακα του. Βγαίνει από το διαμέρισμα. Κλείνει την πόρτα και κλειδώνει. Καλεί το ασανσέρ και κατεβαίνει.
Στην είσοδο της πολυκατοικίας συνήθως συναντιέται με τη χοντρή γειτόνισσα που μ’ ένα τσιγάρο πάντα κρεμασμένο να σιγοκαίει στα χείλη της, γυρνάει με το σγουρομάλλικο σκυλί της από την πρωινή τους βόλτα. Την καλημερίζει πάντα ευγενικά μα εκείνη ποτέ δεν αποκρίνεται. Μόνο ο κοπρίτης, γαβγίζει εχθρικά. Ο ίδιος, αγνοεί ότι είναι πλέον άφαντος.
[*] Neil Young — “Hey Hey, My My” [1978]
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |#Raskolnick | 121 Words
