Αυτοαναφορικότητα
Δεν πίστευε σε κανέναν, σε τίποτα. Το τίμημα που πλήρωνε ήτανε η μοναξιά, μα τη δεχότανε αγόγγυστα. Η ανοησία του κόσμου της προκαλούσε, χειρότερα, ωδίνες· κι ας ήτανε στέρφα, κάπως έτσι πονούσε.
Σουρούπωνε όταν βγήκε απ’ το σπίτι. Όπως συνήθιζε πήρε δρόμο, πέντε βήματα ήταν, για την παραλία της πολίχνης. Κόντευε Νοέμβριος· έπειτα από μια σύντομη, δυνατή βροχή, δεν έκανε ψύχρα.
Στροβιλιζόταν νωχελικά στους ρυθμούς του φλοίσβου. Πρόσεξε από μακριά τις μαρμαρυγές, τα παιχνιδίσματά του με τις τελευταίες ηλιαχτίδες.
Μωρέ για φαντάσου! Η θάλασσα της είχε φέρει ένα μήνυμα σε μπουκάλι. “Μια ερωτική επιστολή τω αγνώστω Θεώ”, ήταν ο τίτλος του σημειώματος. Ασυναρτησίες. Στο τέλος, αντί υπογραφής, ένα νούμερο κινητού τηλεφώνου. Κάτι της θύμιζε. Μα, ναι, ήταν ο προσωπικός της αριθμός!
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
