Αφορισμός
Δεν το είχα δει να έρχεται. Υψιπέτης, απολάμβανα αμέριμνα τα παραδείσια κάλλη του έρωτά μας. Μονοστιγμής γκρεμοτσακίστηκα στα έγκατα του ερέβους.
Έφτασε στο ραντεβού μας ασυνήθιστα καθυστερημένη. Κάθισε απέναντί μου βλοσυρή, αγνοώντας το ηδυπαθές βλέμμα μου. Χωρίς περιστροφές, με λόγια στεγνά και μετρημένα, μου αποκάλυψε ότι με παρατούσε για χάρη κάποιας άλλης αγκαλιάς. Ανάμεσα στις παγωμένες μυλόπετρες των σκοτεινών ματιών της, συνθλίφτηκα σαν ένα τιποτένιο σποράκι. Με κομμένη την ανάσα, γονάτισα στα πόδια της, εκλιπαρώντας μάταια. Ατάραχη, η άκαρδη σκρόφα, σηκώθηκε όρθια κλοτσώντας με λες κι ήμουνα κανένα αδέσποτο, ενοχλητικό κουτάβι.
Συνηθίζουν να λένε οι ποιητές του συρμού, ότι η αγάπη από το μίσος απέχει τόσο, όσο το πάχος μίας τρίχας. Πάντα τον χλεύαζα αυτόν τον αφορισμό μέχρι εκείνο το απόβραδο…
