Ενθύμημα
Ανταμώσανε στις ακροθαλασσιές ενός απολησμονημένου νησιού τις καυτές ημέρες του περασμένου Αυγούστου. Σμίξανε κάτω από το καλοσυνάτο βλέμμα της νέας Σελήνης μ’ ένα πάθος ανέκφορο, ώσπου ήρθε η ώρα να ξαναφορέσουν τις χαμογελαστές τους προσωπίδες.
Επέστρεψαν αντάμα στη γκρίζα πολιτεία.
Τώρα, η μουντή, φθινοπωρινή βροχή, μουσκεύει τα βρόμικα πεζοδρόμια.
Κάπου, σ’ ένα ημιυπόγειο, μισοσκότεινο δωμάτιο, ο κούρος πάνω στην κόρη ιδροκοπά με τρυφερές, παλινδρομικές κινήσεις του σφριγηλού κορμιού του.
Εκείνης ο νους φτεροκοπεί μακριά, πάνω από τ’ αφρισμένα κύματα μιας θάλασσας ανταριασμένης. Αποστασιοποιημένη, χαζεύει αφηρημένη το είδωλο του ερωτικού τους συμπλέγματος στο θολωμένο, ολόσωμο καθρέφτη. Σκέφτεται ότι δεν ήταν ετούτο το λαχανιασμένο ομορφόπαιδο που είχε προκαλέσει τους γλυκοθύμητους καλοκαιρινούς ιμέρους, αλλά η αίσθηση της χρυσόξανθης άμμου κάτω απ’ τις λαγόνες της.
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |#Raskolnick | 121 Words
