Εξομολόγηση
Αυτόκλητος, έσπευσα να της κρατήσω τη σκάλα σταθερά, μην τύχει και συμβεί κάποιο ατύχημα. Μισανοίγοντας τα πόδια της για να ισορροπήσει καλύτερα εκεί ψηλά, έκπληκτος παρατήρησα ότι δεν φορούσε κιλότα. Σαν να το έκανε επίτηδες, γιατί γύρισε και με κοίταξε με βλέμμα που έλεγε πολλά. Κοκκινίζοντας, απέφυγα τη ματιά της. Είμαι στην ηλικία μου, για τέτοια;
Ύστερα όμως, καθώς κατέβαινε προσεκτικά, κρατώντας στο ένα της χεράκι το βιβλίο που είχε σκαρφαλώσει να ξετρυπώσει, κι όπως οι καλλίγραμμοι γλουτοί της λικνίζονταν κάτω απ’ τ’ αραχνοΰφαντο, μπαμπακερό φουστάνι που φορούσε, μού ήρθε σκοτοδίνη απ’ τα μεθυστικά αρώματα που ανάβλυζαν τα χειμαρρώδη νιάτα της.
Όταν βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο, αυτοστιγμής κατάλαβα ότι δεν είμαι φτιαγμένος από μάρμαρο. Πάτερ μου, άνθρωπος είμαι κι εγώ… Ήμαρτον!
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
