Εξομολόγηση
Ώσπου κάποιος να μου κλείσει τα μάτια οριστικά, θα το θυμάμαι εκείνο το απόγευμα. Είχα πιει ξεροσφύρι δυο-τρία ουζάκια στον καφενέ και κατά το λιόγερμα, πήρα στο κατόπι τη σκιά μου, ντουγρού για το κονάκι μου. Η λυγερόκορμη φιγούρα στην άκρη της προκυμαίας, με μαγνήτισε. Σιμώνοντας, ήξερα ότι κάτι σπουδαίο συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.
Αργότερα, έλεγε ότι είδε στα μάτια μου το φως που βγαίνει απ’ τα σωθικά του ανθρώπου, όταν τανύζει τα φτερά του, θέλοντας να ξεπετάξει από πάνω του την κακομοιριά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το σμαραγδένιο ενθαρρυντικό βλέμμα, κάτω από τα βαριά της βλέφαρα. Την ίδια προσωπίδα, δυο δεκαετίες αργότερα, προβάλλω στο ραγισμένο από το χρόνο πρόσωπο της και κάθε μέρα που περνά, όλο και πιότερο τη λατρεύω.
#121λέξεις, #121words , #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick, 121 Words
