Θύμηση
Τελειόφοιτη του εξαταξίου ήμουνα όταν μπήκανε οι Γερμανοί στην Αθήνα. Δεκαεπτάχρονη παιδούλα. Κάποιοι ρομαντικοί συμμαθητές κάτι ψελλίζανε για Αντίσταση, μ’ αδιαφόρησα. Αυτωνών, οι οικογένειές τους είχανε παράδες. Με πατέρα ανάπηρο του δεύτερου βαλκανικού πολέμου και μάνα πλύστρα, εμένα βρωμούσε το χνώτο απ’ την πείνα· τα ιδεώδη δεν γεμίζουνε στομάχια.
Από τις 1.264 νύχτες Κατοχής, πολλές τις πέρασα με ναζήδες, δοσίλογους, μαυραγορίτες, ό,τι θες. Όποιος μπορούσε να πληρώσει, ήμουνα δική του. Οι γέροι μου με αποκηρύξανε, αλλά τα καλάθια με τα τρόφιμα που τους έστελνα, τα καλοδέχονταν. Πώς επιβιώσανε, νομίζεις; Δεν βαριέσαι, γονείς μου είναι, τους πονάω.
Με την απελευθέρωση, κάτι θερμόαιμοι επιχειρήσανε να με κουρέψουνε. “Όπα, μόρτες”, τους σταμάτησα. Είχα, βλέπετε, πεντέξι μουστερήδες στα κιτάπια μου που πλέον κρατάγανε κυβερνητικά οφίτσια.
#121λέξεις #121words #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Άσκηση_Γραφής #Raskolnick
