Κάποτε στο Χάρλεμ
Από μακριά ακούγονταν οι σειρήνες των περιπολικών, μ’ αυτός εκεί, απτόητος: “Από γεννησιμιού σου, σε πουλάνε και σ’ αγοράζουνε με τη λίβρα, άνθρωπε!”, φώναξε μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής του. Η καρδιά του κάλπαζε φοβισμένα μέσα στο στήθος του, μα με την άκρη του ματιού έβλεπε τις ομορφούλες κρεμασμένες απ’ τα χείλη του, και κάπως έπαιρνε κουράγιο.
Διάβασε από το χαρτί που κρατούσε στο τρεμάμενο χέρι του: “Έχω ένα όνειρο…”. Δεν πρόλαβε να συνεχίσει. Κάποιος από πίσω, τον άρπαξε βίαια απ’ το γιακά. Πεντέξι μυστικοί έπεσαν απάνω του με λύσσα· τον λιάνισαν στις ματσουκιές.
Κι αν τα κοριτσόπουλα είχαν τώρα τα βλέμματά τους στραμμένα αλλού, τάχαμου αδιάφορα, ήξερε ότι δεν είχε βαφτεί άσκοπα το λερό πεζοδρόμιο με το αίμα του.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
