Κάπου, κάποτε…
Στην ανάπαυλα του πολέμου, όλα γίνονται· αγαπιόνταν στους ρυθμούς της μουσικής. Οι συγχορδίες χάιδευαν απαλά τα ιδρωμένα τους κορμιά.
“Σταμάτα μια στιγμή”, του ψιθύρισε λαχανιασμένα στ’ αυτί. Την κοίταξε απορημένος, μα υπάκουσε. Χωρίς να βγει από μέσα της, έμεινε ακούνητος να την κοιτάζει, αναζητώντας στα πελώρια, γκριζοπράσινα μάτια της, το λόγο αυτού που λανθασμένα είχε εκλάβει ως δυσφορία.
“Ακούς;”, τον ρώτησε.
Αφουγκράστηκε· μόνο τις βαριές ανάσες τους, ανακατεμένες με τις νότες άκουγε.
“Τα θροΐσματα των φτερών του Έρωτα!” επέμεινε εκείνη. Τινάχτηκε σαν ελατήριο από πάνω του κι έτρεξε στο παράθυρο, κρυφοκοιτάζοντας πίσω απ’ τις κουρτίνες.
Την ποιητική της διάθεση, τη διέκοψε ένα ανατριχιαστικό σφύριγμα. Ακολούθησε η έκρηξη του δρόνου που τους κομμάτιασε. Ήταν το φτερούγισμα του θανάτου που την είχε συνεπάρει…
(Κάποτε στο Χαλέπι, τις προάλλες στο Μπιέλγκαραντ, μεθαύριο πού;)
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
