Κάπου, κάποτε…
Πρώτη μου νύχτα στη κωμόπολη, μετά από χρόνια και ζαμάνια. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, τα βήματά μου με οδήγησαν στην κεντρική πλατεία όπου, όπως σωστά υπολόγιζα, είχε κοσμοπλημμύρα. Εκεί όπου άλλοτε στεγαζόταν το Ταχυδρομείο, βρίσκεται τώρα ένα μίζερο χορευτάδικο. Μπήκα να σκοτώσω την ώρα μου. Αμέσως την αναγνώρισα. Τρελά ερωτευμένος μαζί της στο γυμνάσιο, εκείνη μοναχοκόρη ενός παράξενου, δεν άφηνε την παραμικρή ελπίδα για ένα υγρό, βιαστικό φιλί κάτω απ’ το καλοκαιρινό φεγγαρόφωτο. Κι όμως, συνέβη το αναπάντεχο εκείνην την αλησμόνητη, μοναδική φορά. Η αναπνοή της μύριζε χιώτικη μαστίχα. Ύστερα, χωρίσανε οι δρόμοι μας, χαθήκαμε…
Δεν μ’ έχει καταλάβει, κι ας χορεύουμε σφιχταγκαλιασμένοι ολονυχτίς. Η αναπνοή της μυρίζει μπέρμπον και γαλλικό ταμπάκο. Νοσταλγώ τ’ αρώματα των μικράτων μου, αλλά δεν λέω τίποτα.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick, 121 Words
