Καλλιά…
“Έστι μοι πλούτος μέγας δόρυ και ξίφος”, έγγραφε κάτω από τη λεοντοκεφαλή το χρυσοποίκιλτο οικόσημο του άρχοντα Ασλάνη. Πράγματι, με τα όπλα είχανε πάρει τον τόπο οι προγόνοι του. Από παππού σ’ εγγονό με το βούρδουλα μας είχανε, χίλιες ψυχές κοντά.
Μάστιζε η πειρατεία εκείνους τους καιρούς κι ο Αυθέντης μας έκρινε χρειαζούμενο να κινήσει, να χαλάσει τους κουρσάρους. Αρμάτωσε δυο σκούνες τρικάταρτες και τρία μικρότερα μπρίκια, μα στ’ ανοιχτά της Κάσου νικήθηκε, έχασε τη ζωή του.
Τώρα κουμάντο κάνει ο διαβόητος Πορφυρογένης με τ’ όνομα, ένας άγριος θαλασσόλυκος που άλλαξε άρδην τα ήθη μας. Κάναμε τα σπίτια μας καπηλειά, τις γυναίκες και τις κόρες μας τις έχομε να πουλιούνται στους καυλωμένους ναυτικούς, αλλά ακόμα κι έτσι, τώρα πάμε καλλιά μας.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
