Μήνυμα
Γενναίε μου Ολέκσι,
Αχρείαστο να σου γράψω πόσο μου λείπουν τα χάδια σου, η ανάσα σου, τα φιλιά σου…
Σε σκέφτομαι με την ξιφολόγχη σφιγμένη στα δόντια, να κυλιέσαι ντρογκαρισμένος στα λασπωμένα χαρακώματα, άυπνος, πεινασμένος. Οδύρομαι! Επιτέλους, αγάπη μου! Απόδιωξε από μέσα σου τη λύσσα της ανθρωποφαγίας. Θάνατο γυρεύεις, μα θες πραγματικά να τον συναντήσεις; Για ποιο λόγο; Υπέρ πίστεως και μιας πατρίδας που οι έμποροι των εθνών την κόβουν οικόπεδα και την ξεπουλάνε; Σκοτώνεσαι για μια μάνα που πέθανε απάνω στη γέννα, ορφανό μου, κι ας μην το παραδέχεσαι.
Σκοτώνεσαι για μένα θα πεις, μα τώρα φεύγω. Ναι, φεύγω απ’ τον καταραμένο τούτο τόπο! Πέτα τ’ όπλο και τρέξε, έλα να με βρεις, ξέρεις που. Βιάσου!
Παντοτινά δική σου,
Μάσα
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
