Μοιραίος Έρωτας [Ι]
Μια νύχτα πονηρή, οι Μοίρες μου βάλανε τρικλοποδιά και μ’ έσπρωξαν μπαμπέσικα. Πεσμένος μέσα στις λάσπες, γονατισμένος μπροστά στα ξυπόλητα πόδια της, έσκυψα και τα φίλησα. Οι χυμοί της γενετήσιας ορμής πλημμύρισαν τα μυαλά μου, πνίγοντας τη φωνή της λογικής που μου ψιθύριζε πεισματικά, να μείνω μακριά της. Μακάρι να μπορούσα…
Από τότε, ζούσα μόνο για ν’ αναπνέω την ανάσα της. Όταν άνοιγε τα μελανά φτερά της, τυλίγοντάς με μέσα της, δεν μ’ ένοιαζε τίποτα, παρεκτός των δυνατών αρωμάτων του εβένινου κορμιού της. Μου έπινε το αίμα σταγόνα-σταγόνα κι ήταν υπέροχη η παραζάλη της αφαίμαξης. Όσο έσβηνα, τόσο θέριευε η ομορφιά του θηλυκού δαίμονα, ώσπου έγινε η βασίλισσα των δρόμων με τα κόκκινα φανάρια κι εγώ ένας ασήμαντος σωρός ασημοπράσινης τέφρας.
#121λέξεις | #121words | #flashfiction | #μικρομυθοπλασία | #Άσκηση_Γραφής |#Raskolnick | 121 Words
