Νέα Υόρκη, κάποτε…
Έφτασε στο Νεοβόρακο, όπως όλοι μας· ρακένδυτος. Κουτσοφλέβαρος ήτανε, το κρύο θανατερό. Τον περιμάζεψε μια Κρήσσα ζωντοχήρα με τρία κουτσούβελα. Αργότερα βολεύτηκε σε μια υγρή καμαρούλα, κάπου πίσω απ’ τον ποταμό, σ’ ένα χρέπι που από θαύμα στεκότανε ακόμα όρθιο. Οι δουλειές στους ντόκους ήταν λιγοστές, βαριές και κακοπληρωμένες. Το Συνδικάτο, η Μαφία δηλαδή, έλυνε κι έδενε.
Τον πρωτοπροσέξαμε όταν έκανε τουλούμι στο ξύλο έναν καμπόσο επιστάτη. Κανείς μας δε λυπήθηκε, μα τ’ αφεντικά είχανε άλλη γνώμη· στείλανε και τον πήρανε.
Δεν ξανακούσαμε γι’ αυτόν, παρά πολύ μετά, όταν ανακατεύτηκε σ’ ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ ένοπλων συμμοριών, πράγμα πολύ συνηθισμένο εκείνες τις μέρες. Τρεις παλληκαράδες είχε φάει με το περίστροφό του, χωρίς γρατζουνιά ο ίδιος· την ηλεκτρική καρέκλα δεν τη γλύτωσε.
Πενήντα ιστορίες σε εικονογραφία του Στάθη, γραμμένες με 121 λέξεις ακριβώς, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Φερενίκη”
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
