Ξεριζωμός
Δεν ήθελα να βλέπω τον ξεριζωμό. Με το πρόσωπο κολλημένο στο λιπόσαρκο κορμί της γιαγιάς, σφούγγιζα τα μάτια μου στη μπαμπακερή ποδιά της, που μύριζε θυμάρι. Όχι, δεν μπορώ να ξεχάσω κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, στρογγυλά δεκαεπτά. Με τρέφει το μίσος· μόνο αυτό μας επιτρέψανε.
Με το καλάσνικοφ στο χέρι, περπατώ ανάμεσα στα χαλάσματα. Ζέστη και μύγες. Παραχωμένα στα ερείπια, ανθρώπινα κουφάρια μαρτυρούν ότι κάμποσοι έποικοι δεν είχανε προλάβει· πάνε καλιά τους.
Κι αίφνης, υπήρχανε μοναχά οι γαλαζοπράσινες λίμνες των φοβισμένων ματιών της. Τόση ομορφιά ανείπωτη, σ’ ένα άλλο σύμπαν, θα γονάτιζα να την προσκυνήσω!
Μέχρι να φύγω, να την ψάξω στου Οξαποδώ, δε θα βρω γαλήνη. Το είχα μετανιώσει αυτοστιγμής, μα οι σφαίρες άμα φεύγουνε, δε γυρνάνε πίσω.
#121λέξεις #121words #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Άσκηση_Γραφής #Raskolnick
