Πίκρα…
Αράπικο αίμα μαζί με ιρλανδέζικο τρέχει στις φλέβες μου κι αυτό το ανακάτεμα, στην περίπτωσή μου είχε σκαρώσει ένα μικρούτσικο θαυματάκι. Το έβλεπα στον καθρέφτη μου· ήμουνα πραγματικά ένα αιθέριο, αξιολάτρευτο πλάσμα. Ερωτευμένη μ’ έναν λιμοκοντόρο, ο Θεός να τον έχει καλά, βρέθηκα απ’ τη Βοστώνη στην Ευρώπη καθώς ξεσπούσε ο μεγάλος πόλεμος.
Είχανε οι ναζήδες πληροφορίες, αλλά ξεγλίστρησα. Ο τότε εραστής μου, φίλος του κατοχικού καθεστώτος, βοήθησε ανεκτίμητα. Άλλωστε, περισσότερο έμοιαζα με Φιλισταία. Πάντα ακαταμάχητη. Τα πλαστά μου έγραφα μ’ έριξαν στην αγκαλιά του φρούραρχου του Παρισιού. Για χάρη μου, αν θέλετε να ξέρετε, ήταν που δεν χάλασε την πόλη προτού ξεκουμπιστεί. Ήθελε και να τον ακολουθήσω, ο γελοίος!
Τέλος πάντων, με διαπομπεύσανε, με κουρέψανε, με χλευάσανε. Πικρή ζωή, φαρμάκι…
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
