Παραζάλη
“Σ’ αγαπώ”, της είπε ξέπνοα, βυθίζοντας το πρόσωπό του στους αβροβόστρυχους των μαλλιών της. “Κι εγώ”, του ψιθύρισε. Ψεύτικα λόγια, μα δεν τον έμελλε. Γύρισε και την κοίταξε. Τα σκοτεινά μάτια της, τον κοίταζαν μεθυσμένα από προσποιητό πόθο, αλλά ούτε αυτό τον αποθάρρυνε. Βούτηξε στο μελανό χείμαρρο. Κολύμπησε στα υγρά του κορμιού της, μεθώντας με τα βαριά αρώματα. Όλο και βαθύτερα, όλο και πιο μακριά απ’ τη ζοφερή πραγματικότητα, απόφτασε εξαντλημένος στα ερέβη της ύπαρξής της. Εκεί, στην απόκοσμη παραλία που σχηματιζόταν στα ακρόχειλα της ψυχής της, ξάπλωσε ανάσκελα να ξαποστάσει. Παίρνοντας ανάσες ηδονής, μάταια έψαξε μέσα στο σκοτάδι που τον κατάπινε να διακρίνει το φέγγος των αστεριών. Δεν τον ένοιαζε που τον απομυζούσε. Ήξερε από την αρχή τη μοίρα του.
#Άσκηση_γραφής, #121λέξεις 121 Words #flashfiction #μικρομυθοπλασία
Περισσότερες ιστορίες 121 λέξεων ακριβώς από τον Αλέξανδρο Ρασκόλνικ
