Προδοσία
Τ’ αγόρια, θυμάμαι, στο σχολείο μας έλεγαν ψηλομύτες, επειδή δεν τους δίναμε σημασία. Μα πώς θα μπορούσαμε! Τότε ανακαλύπταμε τους εαυτούς μας, αλλοπαρμένες απ’ τα πρόστυχα παιχνίδια μας. Εξερευνώντας τα άγουρα κορμιά μας, ζούσαμε μιαν υπέροχη παραζάλη. Κοντολογίς, ήμασταν ερωτευμένες από την εποχή που καθόμασταν σε διπλανά θρανία, στο Λύκειο.
Απολαύσαμε τη φοιτητική μας ζωή συγκατοικώντας στη δίχωρη σοφίτα μιας εστίας του Ρότερνταμ.
Πτυχιούχοι και συνέταιροι τώρα, ξεκινήσαμε κόντρα στην απαισιοδοξία των δίσεκτων καιρών, αυτήν τη γαμημένη επιχείρηση που από την πρώτη μέρα βουλιάζει στα χρέη.
Από πάντα μαζί, και τώρα η τσούλα, βουτώντας από το ταμείο τα τελευταία μας μετρητά, εξαφανίστηκε. Ούτε σημείωμα! Πάω να τρελαθώ στην ιδέα ότι μπορεί να πέσει τόσο έξω στην εκτίμησή του, άνθρωπος για άνθρωπο.
#Άσκηση_γραφής, #121λέξεις 121 Words #flashfiction #μικρομυθοπλασία
Περισσότερες ιστορίες 121 λέξεων ακριβώς από τον Αλέξανδρο Ρασκόλνικ
