Τάνγκο
Από τις διάπλατα ανοιχτές μπαλκονόπορτες, τα μεθυστικά αρώματα του ανθόκηπου ανακατεύονταν με τις μουσικές νότες, πλημμυρίζοντας το επιβλητικό μέγαρο. Οι δυο τους, χόρευαν στους ρυθμούς ενός παθιασμένου τάνγκο, τυλιγμένοι στα χρυσογάλανα σύννεφα του φλογισμένου έρωτά τους. Διόλου δεν τους έμελλε που πάνω από τους ψηλούς μαντρότοιχους του αχανούς κτήματος, πηδούσαν μέσα, πλήθος, οι ξενομερίτες.
Περαστικοί ήταν. Καθ’ οδόν, θα τους ξεζούμιζαν οι αγροίκοι. Κάμποσοι, θ’ άφηναν τα κόκαλά τους στα εύφορα εκείνα χώματα. Άλλοι, λιγότεροι, θα έριχναν το σπόρο τους να φυτρώσει. Αιώνες τώρα, έτσι γινόταν στα μέρη αυτά, που ήταν προαιώνια, μεταναστευτικά μονοπάτια. Κανένας λόγος ανησυχίας, έλεγαν τα γκρίζα μάτια του καβαλιέρου· στηρίζοντας τρυφερά την λυγερόκορμη ομορφονιά, την κοίταζε με τέτοια με ηδυπάθεια, που εκείνη έλιωνε μέσα στην αγκαλιά του.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick, 121 Words
