Το Δαχτυλίδι
Πούντο πούντο το δαχτυλίδι… Σαν ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία προβλήθηκε στο πανί του μυαλού της το παιχνίδι που έπαιζαν μικρές, καθισμένες στα σκαλιά του ερειπωμένου αρχοντικού Ρουφουνιά. Απέναντι, τ’ αγόρια έπαιζαν ποδόσφαιρό πάνω στην καυτή ακόμα άσφαλτό, στη σκιά των κτιρίων. Αραιά και πού σταματούσαν, μάζευαν την μπάλα και παραμέριζαν να περάσει κάποιο αυτοκίνητο. Ο ήλιος αποχαιρετούσε.
Πούντο πούντο… Χέρια να χαϊδεύουν και να χαϊδεύονται, ιδρωμένες παλάμες, κι ύστερα, σαν σκοτεινιάσει καλά-καλά, το τελευταίο υγρό φιλί της καληνύχτας κάτω απ’ την κολώνα του Δήμου με τον καμένο φανό.
Σκόρπισε στους πέντε ανέμους εκείνη η παιδική παρέα και να τώρα μπροστά στα μάτια της, στην άλλη άκρη του κόσμου, δεκαεφτά χρόνια αργότερα, ξανά εκείνα τα χείλη τα ποθητά, σαν τα κεράσια τα τραγανιστά.
#121λέξεις #121words #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Άσκηση_Γραφής #Raskolnick
