Φόβος!
“Αν στο βλέμμα σου διακρίνει φόβο, ανθρωπάκο, τότε πάει, έχασες”, του ψιθύρισε συνωμοτικά ο Αρχιραβίνος.
“Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ”, κάγχασε εκείνος νευρικά, προχωρώντας προς τη στενή είσοδο του μισοσκότεινου Λαβυρίνθου.
Λένε πως είναι λεοντόμορφη, ότι κάθε νέα Σελήνη της πηγαίνουν σπονδή ένα κοριτσόπουλο να κατακρεουργήσει…
Παλληκάρια έχουν χαθεί, προσπαθώντας να σώσουν τις αγάπες τους! Οι κιοτήδες φεύγουν να βρουν αλλαχού τις νύφες τους· οι περισσότεροι ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους. Καλλιά μας, αλλά κοντεύει να ξεκληριστεί ο τόπος.
Τώρα, το αξύριστο μούτρο του έχει σοβαρευτεί· ακροπατεί σιωπηλός με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Να την, εκεί!!! Ανατρίχιασε ολόκληρος! Θεέ μου, τι τερατογέννημα! Κορμί λαμπάδα, χάρμα οφθαλμών· λαγόνες τροφαντές, μέση δαχτυλίδι, στήθια ζουμερά. Εκείνο το κεφάλι όμως…
Ήξερε ότι είναι ξοφλημένος.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
