Όνειρο Απατηλό
Ζούσα μόνη, σ’ εκείνο το υπέροχο ρετιρέ της παραλιακής. Από ψηλά, ο βόμβος της κίνησης έφτανε σχεδόν κελαρυστός στ’ αυτιά μου. Σουρούπωνε. Στο βάθος των οριζόντων, ο ανέφελος ουρανός θώπευε αγαπησιάρικα την υπνωτισμένη θάλασσα. Ο φθινοπωρινός ήλιος μόλις είχε αποχαιρετήσει κι η νύχτα δοκίμαζε, το ένα μετά το άλλο, τα μαβιά πέπλα της. Αίφνης, ένας μικρός θόρυβος θρυμμάτισε την ψυχική γαλήνη μου. Το σκηνικό μ’ ένα καταχθόνιο τρόπο κατέρρευσε αυτοστιγμής, όλα αποχρώσεις του γκρι γινήκανε· και η παρείσακτη μορφονιά, μισοκρυμμένη στις σκιές να με κοιτάζει. Από πού να ‘χε ξεφυτρώσει; Μια αλλόκοτη δύναμη μ’ έσπρωχνε απάνω της. Ήθελα να πέσω στα γόνατα, να προσκυνήσω τα γυμνά ποδάρια της. Πετάχτηκα απάνω από την ένταση της ονείρωξης. Ο άλλος δίπλα μου, ροχάλιζε απαίσια.
#121λέξεις #121words #flashfiction #μικρομυθοπλασία #Άσκηση_Γραφής #Raskolnick #photo_collage #collage #collageart #digitalart #photoshopart #collageartist
