Όψιμο Ξύπνημα
Οι σκουριασμένοι μεντεσέδες έτριξαν δυσοίωνα, καθώς άνοιγα τα παραθυρόφυλλα. Το εκτυφλωτικό μεσημεριάτικο φως έλουσε το υπνοδωμάτιο, διαλύοντας το ζοφερό συναίσθημα που πλάκωνε την ψυχή μου. Είχα παρακοιμηθεί. Ντύθηκα βιαστικά και κατέβηκα στο καθιστικό. Παραξενεύτηκα που βρήκα μαζεμένη εκεί, όλη την παλιοπαρέα. Ακόμα πιο περίεργο, που όλοι τους με κοίταζαν άφωνοι, παγωμένοι, λες κι έβλεπαν φάντασμα.
Πρώτη, ούρλιαξε η Εύα. Την άλλη στιγμή, τινάχτηκε σαν ελατήριο κι εξαφανίστηκε στο βάθος του διαδρόμου, προς την έξοδο του σπιτιού. Μπουλούκι οι υπόλοιποι, πατείς με, πατώ σε, την ακολούθησαν έντρομοι.
Δεν καταλάβαινα τίποτα, ώσπου είδα τη φωτογραφία μου να με κοιτάζει μέσα απ’ την ανοιχτή εφημερίδα, πάνω στο τραπέζι.
Μάλλον αδιάφορη, υπολόγισα ότι, σύμφωνα με τη νεκρολογία, η εξόδιος ακολουθία μου, είχε από ώρα σχολάσει.
#121λέξεις, #121words, #flashfiction, #μικρομυθοπλασία, #Άσκηση_Γραφής, #Raskolnick
